Als kind van 6 jaar zoomde ik mijn zakdoeken om, naaide ik mijn eigen poppenkleedjes, tekende, knutselde en frutselde ik onophoudelijk. Ik zag in niets 'iets' en creëerde. Al snel besefte ik dat in alles steeds 'meer' is dan dat wat ik zag. Al doende maakte ik het onzichtbare meer en meer zichtbaar bij mezelf en bij elk mens die mijn weg kruiste.  

Ik leef het leven in een immense veelkleurigheid. Al wat me als mens aangrijpt, boeit, fascineert, overkomt heeft mijn aandacht. Ik heb deze gehele waaier van mogen 'mens' zijn benaderd met heel veel creativiteit en grote levenslust. Hoe donker ook de nacht, ik zag steeds een zonnestraal die me de weg wees.

Ik ben verpleegkundige geworden en dit van in het begin met een duidelijke visie rond empathie, euthanasie, palliatieve en persoonsgerichte en zingevende zorg. Een visie rond leven en sterven, de verbinding tussen pijn en liefde. Ik ben moeder van vier zonen en twee plus-zonen. Ik heb ze met veel liefde op mijn eigenwijze wijze opgevoed. Ik ben dankbaar dat ik hun moeder mocht/mag zijn.

Mijn onverzadigbare verlangen naar kennis, mijn nieuwsgierigheid, mijn drang naar het uitbouwen van creatieve mogelijkheden, mijn aanhoudend aanspreken van mensen op mogen evolueren/ bewustwording hebben mijn levensweg bepaald.

Lange tijd leek het op een wispelturig 'levens'-spel. Een allegaartje, zonder structuur, zonder houvast, zonder richting, als het ware ongrijpbaar en ogenschijnlijk zinloos. Het leek 'niets' doch ook voor mezelf zat achter het niets een unieke 'iets'. Ik ben niet te vatten in één woord, één begrip. Ik ben de verzameling van een heel grote veelzijdigheid van een 'kleuren-pallet'. Een uniek schilderij.

Mijn leven is zoals een labyrint. In de zoektocht op antwoorden voor de vragen 'waarom leef ik' en 'wie ben ik' heb ik na het bewandelen van vele wegen antwoorden gevonden.

Aan de buitenkant, in mijn dagdagelijks functioneren zie je dat ik een moeder, een partner, een coach, een begeleider, een kunstenaar, een schrijver ben. Ik speel verschillende rollen in het leven, of anders gezegd zie je me verschillende mantels dragen afhankelijk van wat er van mij gevraagd en/of gewenst wordt. Deze mantels zijn vervangbaar doch de essentie van al deze mantels is het fundament dat 'leven' mogelijk maakt. Ik hoef mezelf geen titel meer te geven.

Ik mag vrijuit zeggen 'Ik ben liefde'.

Met mijn 'liefde' wil ik dienstbaar zijn voor mijn omgeving, voor elk mens dat ik mag ont-moeten.

Door de wijze waarop, waarom en hoe je naar me kijkt zal je zien en krijgen wat je nodig hebt.

Kijk me in de ogen en zie!

Lutghart